Homosassa Springs State Park

Vanmorgen zijn we rustig opgestaan. Tegen half elf vertrokken we naar Homosassa Springs met in de koeltas gekoelde frisdrank voor onderweg. We hadden een lange autorit voor de boeg. Homosassa ligt aan de westkust van Florida, 83 miles van Davenport. Een deel van de route loopt over de Florida Turnpike, een tolroute. Bij het tolpoortje stond dat we $ 1,25 moesten betalen. Met de Franse tolbedragen in het achterhoofd dachten we dat we in Amerika misschien per passagier moesten betalen, maar niets is minder waar. $ 1,25 voor het toltraject, ongeacht hoe lang je gebruik maakt van de tolroute. En dan moet de meneer in het tolhokje ook nog betaald worden? Benzine is ook zo goedkoop: $ 1 (€ 0,70) per liter, maar ik dwaal af.

Homosassa Springs is één van de 150 Stateparks in Florida. In het park wonen alleen maar dieren die in Florida leven, op het nijlpaard Lucifer na (een erfenis van het voormalige park). Het voornaamste doel van het park is dieren te verzorgen die gewond zijn geraakt en ze daarna weer in het wild terug te zetten. Helaas zijn er ook dieren bij die niet meer gezond zullen worden of bij vrijlating niet in hun eigen behoefte zullen kunnen voorzien en dus in het park blijven. Het park is bekend om zijn grote Manateeprogramma.

Wij parkeerden de auto bij het bezoekerscentrum aan de Suncoastboulevard. Je wordt dan met een boot of tram verder vervoerd. Je kunt de auto ook verderop parkeren en direct het park inlopen (zouden wij niet aanraden). De toegangsprijs is $ 13 per persoon. Op deze prijs kregen we 20% korting omdat we lid zijn van de ANWB. We waren er zelf nooit opgekomen, maar de kassière vroeg er naar.

Met een boot vaar je door een prachtig stuk natuurgebied. Mike was onze kapitein. Wij schatten hem al gauw tegen de zeventig. Overal kom je in Florida werknemers op leeftijd tegen. En wij in Nederland maar discussiëren over het verhogen van de AOW-leeftijd. Mike waarschuwde ons voor ijsbergen en torpedo's. Maar gelukkig hadden we volgens Mike een reddingsvest onder de stoel. Of we dan vervolgens opgegeten zouden worden door alligators liet Mike in het midden, wel dat we armen en benen binnen boord moesten houden.

Na twintig minuten varen en een uitgebreid verhaal van Mike over het oude Florida meerden we veilig aan. Onderweg zagen we kleine schildpadden en voeren we onder een enorm spinneweb door. De spin (geen kleintje) bekeek het allemaal rustig. Hoe de spin een web over het water had gemaakt? Geen idee, andere dieren lieten zich niet zien.

In het park hebben we heel veel dieren in het wild gezien: rode mieren, gele sprinkhanen, salamanders, eekhoorns, gieren, uilen, flamingo's, alligators en manatees. Voor de veiligheid zitten sommige dieren wel achter hekken. Het is een soort dierentuin in het wild. Laura heeft een prachtige fotoreportage gemaakt.

Het park is ook de thuisbasis voor Lucifer, een beroemd nijlpaard die al in vele films gespeeld heeft (waaronder Daktari). In het park staat een bijzonder waarschuwingsbord, vrij vertaald: pas op voor het schudden van het achterwerk want dan vliegen de spetters uit het achterste in de rondte. Wij mochten het acteerwerk van de nijlpaard helaas niet aanschouwen, Lucifer lag heerlijk in het water.

In het park worden gewonde manatees verzorgd voordat ze weer in het wild worden vrijlaten. Manatees raken vaak gewond omdat ze worden overvaren door plezierboten. Wij zagen vijf van deze kolossen in het park zwemmen (en later langs de kant zagen we nog twee zeldzame exemplaren ....). Toen we bij het water aankwamen zagen we de manatees in eerste instantie niet. Aan de rand van het water zagen we wel een paar enorme stenen. Tot de stenen in beweging kwamen. Ze bewegen zich heel langzaam door het water. Ongelooflijk dat ze iedere dag 10% van hun lichaamsgewicht aan voedsel nodig hebben. De vrijwilligers liepen af en aan met sla.

We hebben bijna drie uur in het park rond gelopen. Laura heeft er weer een knuffel bij, deze keer een otter. Om half vier liepen we naar de uitgang en zagen de boot net weg varen. Op een bordje lazen we dat dit de laatste boot was. Hoe nu terug? Wandelend was het ruim 2 miles naar de auto. Gelukkig reed er nog een tram, eigenlijk een jeep met twee open passagierswagentjes. En Mike was weer onze chauffeur. Bij aankomst maakte hij weer hetzelfde grapje dat hij onderweg niemand verloren was.

Volgende dag      Vorige dag